..
Ζεύγος εραστών,πρωταγωνιστές μιας πασίγνωστης μεσαιωνικής ερωτικής μυθιστορίας,η οποία προέρχεται από έναν κέλτικο μύθο που με τη σειρά του αναφερόταν σε έναν υπαρκτό βασιλιά των Πίκτων : http://en.wikipedia.org/wiki/Picts
Pictish kings ruled in northern and eastern Scotland. In 843 tradition records the replacement of the Pictish kingdom by the Kingdom of Alba, although the Irish annals continue to use Picts and Fortriu for half a century after 843. The king lists are thought to have been compiled in the early 8th century, probably by 724, placing them in the reigns of the sons of Der-Ilei, Bridei and Nechtan.[1]
Irish annals (the Annals of Ulster, Annals of Innisfallen) refer to some kings as king of Fortriu or king of Alba. The kings listed are thought to represent overkings of the Picts, at least from the time of Bridei son of Maelchon onwards. In addition to these overkings, many less powerful subject kings existed, of whom only a very few are known from the historical record.
Mythical kings of the Picts are listed in the Lebor Bretnach's account of the origins of the Cruithne. The list begins with Cruithne son of Cing, who is reported to be "father of the Picts". The account of the Pictish Chronicle then splits into four lists of names:
The first is a list of the sons of Cruithne.
The second is a list of early kings with no distinguishing information other than dates.
The third is another list of early kings with neither stories nor dates, all of whom have two names that begin with "Brude". It is possible that "Brude" is an ancient title for "king" from another source, which was misinterpreted as a name by the compiler (cf. Skene p.cv).
The fourth is a list of later kings. The first of these to be attested in an independent source is Galam Cennalath.
The dates given here are drawn from early sources, unless specifically noted otherwise. The relationships between kings are less than certain and rely on modern readings of the sources.
..
(http://books.google.gr/books?id=ajeCtBql5UUC&pg=PA93&lpg=PA93&dq=pictis,celts&source=bl&ots=Lwk9h_Izx0&sig=jUVE4ha2BINDenWpW3opH0QsLKg&hl=el&ei=jwe7Sp-bO4momAPNmd28DQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2#v=onepage&q=&f=false)
(http://www.uniquepicturehunter.com/tattoo-pictures/celtic-tattoos-tattoo-pictures/)
..
Το αρχέτυπο ποίημα φαίνεται ότι ήταν ένα ζοφερό,βίαιο έργο,που περιείχε επεισόδια χυδαίου ή και χονδροειδούς χαρακτήρα.Δύο παραλλαγές του ύστερου 12ου αιώνα,του Νορμανδού ποιητή Μπερούλ και του Γερμανού Άιλχαρτ φον Όμπεργκε,διατηρούν στοιχεία της βαρβαρότητας του.Γύρω στο 1770 ο Αγγλονορμανδός γαλλόφωνος ποιητής Τόμας της Βρετάνης,ο οποίος πιθανώς υπηρετούσε στην Αυλή του Ερρίκου Β' της Αγγλίας,απέδωσε την ιστορία απαλύνοντας την τραχύτητα του αρχικού προτύπου.
Μία ιδιαίτερα καλλιεπής απόδοση του έργου του Τόμας στη Γερμανική από τον Γοδεφρείδο του Στρασβούργου θεωρείται ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.
..
Στα τέλη του 12ου αιώνα εμφανίστηκαν σύντομα ποιήματα με επεισόδια από τις κρυφές συναντήσεις των εραστών στην Αυλή του βασιλιά Μάρκου.
Τα σημαντικότερα απ'αυτά ήταν δύο παραλλαγές με τίτλους :
α.FOLIE TRISTAN,στην οποία ο Τριστάνος υποκρινόταν τον τρελό,και
β.LUITE TRISTAN,στην οποία εμφανίζεται ως μενεστρέλος.
..
Τον 13ο αιώνα,όταν γνώρισαν ευρεία διάδοση οι μυθιστορίες σε πεζό λόγο με θέμα τον θρύλο του Αρθούρου,η ιστορία του Τριστάνου ενσωματώθηκε σε μία μεγάλη πεζή μυθιστορία,όπου ο Τριστάνος παρουσιάζεται ως ο ΕΥΓΕΝΕΣΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ,ενώ ο βασιλιάς Μάρκος,ως ένας χαμερπής και φαύλος.
Η όλη ιστορία συγχωνεύθηκε στον θρύλο του Αρθούρου.
Έτσι,ο Τριστάνος και ο Λάνσελοτ είναι αντίπαλοι.
Η παραλλαγή αυτή,η οποία περιέχει αναρίθμητες ιπποτικές περιπέτειες συμβατικού τύπου,στα τέλη του μεσαίωνα είχε εκτοπίσει κάθε άλλη γαλλική παραλλαγή.
Απ'αυτή εμπνεύστηκε το έργο του,''Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ'' ο σερ Τόμας Μάλλορυ τον 15ο αιώνα.
Στην αγγλική σώζεται μία λαϊκή μυθιστορία του 1300,η οποία αποτελεί ένα από τα πρώτα ποιήματα στην καθομιλουμένη γλώσσα.
..
Ο μύθος : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%99%CE%B6%CF%8C%CE%BB%CE%B4%CE%B7
..
Ο Τριστάνος και Ιζόλδη (γερμ. Tristan und Isolde) αποτελεί έναν από τους ποιητικότερους θρύλους του Μεσαίωνα στην υπόθεση του οποίου ο Ρίχαρντ Βάγκνερ εμπνεύσθηκε το ομώνυμο λυρικό τρίπρακτο δράμα, έργο του, που κατέχει έξέχουσα θέση στην ιστορία της Όπερας, η πρώτη του οποίου και δόθηκε στο Βασιλικό Θέατρο Μονάχου στις 10 Ιουνίου 1865.
Η υπόθεση του θρύλου αυτού μεταφέρθηκε με ομώνυμο τίτλο στη κινηματογραφική σκηνή σε σκηνοθεσία Κέβιν Ρέινολτς και με πρωταγωνιστές τους Τζέιμς Φράνκο, Σοφία Μάιλς και Ρούφους Σιούελ.
..
Υπόθεση
Ο Τριστάνος ντε Λεονουά που ορφανός είχε αρπαχθεί από πειρατές, ελευθερώνεται και ανατρέφεται από τον θείο του Μάρκο, Βασιλέα της Κορνουάλης. Μετά από ένα περιπετειώδη και γεμάτο ανδραγαθήματα βίο μεταξύ των οποίων και το φόνο ενός τέρατος της Ιρλανδίας, του Μορχούτ, προς το οποίο οι Κορνουάλιοι πρόσφεραν ετησίως 400 νεανίδες προς βορά του, ο Τριστάνος επιφορτίζεται να μεταβεί στην Ιρλανδία και να ζητήσει για λογαριασμό του θείου του Βασιλέως την χείρα της εκεί Πριγκίπισσας Ιζόλδης της ξανθής. Επιστρέφοντας με την Ιζόλδη στη Κορνουάλη από μοιραίο λάθος πίνουν και οι δύο κάποιο μαγικό φίλτρο, που ήταν προορισμένο να προκαλεί ακατανίκητο και αιώνιο έρωτα σε όποιους το γεύονταν. Έτσι αμφότεροι, έρμαιοι του πάθους τους, απατούν τον Βασιλέα, αν και τον σέβονται. Αργότερα ο Τριστάνος, (για να απαλλαγεί απ΄ αυτόν τον έρωτα) παντρεύεται την Ιζόλδη τη Λευκώλενο. Σε τραυματισμό του όμως από δηλητηριασμένο βέλος και γνωρίζοντας πως το αντίδοτο το έχει η Ιζόλδη η ξανθή την ειδοποιεί να σπεύσει σε τακτή προθεσμία. Στην έκκλησή του εκείνη προστρέχει πράγματι με πλοίο με λευκά πανιά όπως της είχε υποδείξει ο Τριστάνος. Η σύζυγός του όμως η Ιζόλδη η Λευκώλενος από ζηλοτυπία αναγγέλλει στον κατάκοιτο Τριστάνο ότι το πλοίο φθάνει με μαύρα όμως πανιά, οπότε κι εκείνος άπελπις πλέον εκπνέει. Μετ΄ ολίγον στο στήθος του εκπνέει και η μόλις αφιχθείσα φίλη του Ιζόλδη.
..
Μύθος
Ο μύθος του Τριστάνου και της Ιζόλδης είναι πιθανότατα κέλτικης καταγωγής και υπήρξε προϊόν επεξεργασίας των τροβαδούρων του 12ου και 13ου αιώνα Μπερούλ και Τομάς. Ο τελευταίος συνέθεσε μια διασκευή του μύθου, περίπου το 1170, στην οποία βασίστηκε μεταγενέστερα ο Γερμανός ποιητής Γκότφρηντ φον Στράσμπουργκ (Gottfried von Straßburg). Ανασύνθεση του έπους αυτού επιχείρησε και ο Ιωσήφ Μπετιέ το 1900. Για τη σύνθεση του λιμπρέτου της όπερας, ο Βάγκνερ στηρίχθηκε στην εκδοχή του Στράσμπουργκ. Το έργο μεταφράσθηκε στην ελληνική από τον Νίκο Βεντήρη.
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου